Ik keek op de klok en dacht: “hoe komt deze trainingsdag ooit ten einde?”
Tegenover me zaten 10 uiterst gefrustreerde medewerkers van een grote gemeente.
Collectief besloot de groep niet mee te doen aan mijn trainingsprogramma….
Dit had ik nog nooit eerder meegemaakt.
Alsof ik een oud vrouwtje hielp oversteken, terwijl ze helemaal niet wìlde oversteken (bron: Ad Bergsma in het boek Ondernemend Geluk).
Moet je je dat eens voorstellen.
Je loopt aan iemand te sleuren die niet wil.
Zo voelde ik me.
Een paar maanden daarvoor gaf de manager van deze afdeling me een ‘fantastische’ opdracht.
“Erwin, ik wil dat je alle 80 medewerkers van mijn afdeling gaat trainen.”
Toen de champagne op was, volgde als snel de kater.
Wat bleek?
75% had er helemaal geen zin in.
Geloof me; dat is gedoe.
Er gaat bij die mensen namelijk niks veranderen.
Want als je niet gelukkiger wìlt werken, gaat het ook niet gebeuren.
Er kan trouwens van alles aan de hand zijn waarom iemand niet met het eigen werkgeluk aan de slag wil gaan.
In dit geval zat het niet goed met het vertrouwen.
Medewerkers vertrouwden én elkaar niet én hun teamleiders niet.
En zo zaten er die dag 10 gesloten oesters voor me.
Deze pijnlijke ervaring leerde mij twee lessen:
Les #1: Start niet te vroeg met het vergroten van werkgeluk.
Een paleis bouwen op een krakkemikkige fundering werkt niet.
Ga pas werk maken van werkgeluk als de basis op orde is.
In dit geval: start als er voldoende vertrouwen is tussen medewerkers en hun leidinggevende.
Les #2: Je kunt mensen niet verplichten om gelukkiger te werken.
Werkgeluk is iets intrinsieks.
Hier kiezen medewerkers zelf voor.
De grootste fout die je kan maken is alles en iedereen willen helpen.
Mijn advies is: doe dat niet.
Ga alleen aan de slag bij de mensen die willen.
En ja, dat is soms lastig, want als leidinggevende, hr-professional of coach betekent dit op je handen zitten.
Je wilt namelijk heel graag de mensen helpen die het het meest nodig hebben.
Maar dat zijn vaak niet de mensen die vooraan in de rij staan te springen.
Zij willen eerst zien dat andere collega’s ‘veilig oversteken’.
En daarna volgen ze vanzelf.
Dus denk nog even aan dat oude vrouwtje.
Ik zou zeggen: laat die lekker even staan.
Ook al regent het aan die kant van de weg.
Daar kiest ze bewust zelf voor.
Ga eerst de mensen helpen die zelf willen oversteken; van de regen naar de zon.
Dan volgt het oude vrouwtje.
Het is dus een kwestie van verleiden in plaats van verplichten.
Erwin Klappe
PS: Ben je leidinggevende, hr-professional of coach en wil je in 2021 individuen of teams gaan coachen op de fundamenten van duurzaam werkgeluk? Download hier dan gratis de demo van ons gloednieuwe online trainingsprogramma DREAMTEAMS.
